Stichting Haarlemse Dichtlijn bevordert de belangstelling voor poëzie in Haarlem en omstreken en biedt dichters een podium.
Elke tweede dinsdag van de maand organiseren we een poëziepodium in Het Verhalenhuis in Haarlem Noord, Van Egmondstraat 7, makkelijk te bereiken vanaf het station met buslijn 3 (10 minuten), 5e halte vanaf het station: Spaarnhovenstraat. Inloop vanaf 19.30 uur, programma van 20.00 tot 22.00 uur. De toegang is gratis maar je moet wel bij Het Verhalenhuis een ticket 'kopen' voor 0 euro om binnen te mogen komen.
Meedoen op het podium van de Haarlemse Dichtlijn, dat kan iedereen. Wie poëzie schrijft en dat wil delen met publiek, is welkom. De Haarlemse Dichtlijn selecteert niet en laat de waardering aan de luisteraar over. Per keer mag je drie gedichten voordragen (maximaal 5 minuten). De grote variatie zorgt ervoor dat elk podium naar meer smaakt! Meld je aan bij onze podiummanager Lieneke van der Veen via de mail: podia@haarlemsedichtlijn.nl
Elke avond kunnen we plusminus tien dichters programmeren. Ben je vaker geweest en zijn er veel aanmeldingen, dan geven wij voorrang aan nieuwe mensen. Wachtlijsten hanteren we niet, dus voor een volgende keer nodigen we je uit om je opnieuw aan te melden!
In april op ons podium:
- poëzie in de actualiteit, door Anneruth Wibaut
- zes dichters met elk drie gedichten (aanmelden via de mail)
- singer-songwriter Bert Vissers (van Bender), samen met zijn zoon Boris
- pauze
- de poëziecarrousel met Diana Ozon - Diana Ozon is dichter, auteur, performer, tekenaar en gast- docent. Ze publiceert sinds '77 is bevlogen podiumfenomeen treedt solo op en soms met muzikale begeleiding.
- vijf dichters met elk drie gedichten (aanmelden via de mail)
- singer-songwriter Bert Vissers (van Bender), samen met zijn zoon Boris
En door dit gedicht van Diana Ozon mag je je laten inspireren voor de gedichtencarrousel na de pauze:
DE STERKSTE
Industriële wonderen
zoals kerncentrales
zijn krachtige dingen
maar niet machtig
bij tegenwerking
van de Aarde zelf
De natuur valt aan
met het grootste leger
en is overal aanwezig
Zij trekt geen grenzen
tussen dieren en mensen
klassen of grassen
Ze bijt in de bodem
waait met de wolken
vloeit met de golven
De Aarde gaat niet dood
leeft en blijft stralend
onuitblusbaar en heet
Er loopt alleen niets rond
op de kale planeet
De krijs van een vogel
wordt er niet gehoord
Vertel elkaar vandaag nog
wie morgen wordt vermoord
Bronwater
Diana Ozon
Uitgeverij Passage 2005
Stuur jouw gedicht in naar info@haarlemsedichtlijn.nl om het op de website te laten plaatsen. We nodigen een aantal inzenders uit om het gedicht in de carroussel voor te komen dragen.
Voor het Verhalenhuis heb je een ticket nodig. Het kost niks, maar je moet het wel even bestellen:
Zie ook de agenda van de Haarlemse Dichtlijn-op-tournee...
Als het zo is
dat mijn moeder
en het is zo
dat zij de taal
van haar
moeder niet
spreekt waar is
die van mij
dan gebleven?
toen ook het laatste spoor van mijn taal gewist was
je bent het dorp uit en niemand zou je begrijpen
toen hebben ze mijn woorden vreemd gemaakt gestolen
mij verboden ze te zeggen zoals mijn moeder ze zou zeggen
ze werden algemeen beschaafd maar zo algemeen
dat het dorp niet meer in mij klonk
zo raakte ik ook mijn moeder kwijt
we spraken de woorden alleen nog in elkaars dromen
de
het
die
dat
mij
mijn
zij
haar
zo
van
als
dan
niet
waar
moeder
en
taal
is
spreekt
gebleven
de waterspiegel
rimpelingen
verdwenen
in de windstilte
in vergetelheid
zweeg ze
en ik mis nog
steeds haar stem
Gedacht, gedachteloos
Beweeg ik door het licht van de dag
Spreek ik, de klanken onmachtig
Ben ik mij bewust van het brommen
Hoge, lage, donkere en lichte bevingen
Zij sturen mij door een onherkenbaar leven
Maken het ondoorgrondelijke vertrouwd
Ik ken jou
Een in memoram
Nu je van het strijdtoneel verdwenen bent, als moeder
wordt gemist, ik je taal niet langer kan verstaan en
alles
zich van dood bedient – had ik ons wel degelijk langer
bedacht, maar wezenlijk en zachter van aard.
Had ik je willen spreken, moest het wellicht over ons
vroeger gaan – hoe de natuur uit haar voegen groeide,
hoe jij daarin aanwezig bleef. Stop de tijd, haal jezelf
uit mijn hoofd, raak aan vergetelheid.
Mocht er ooit een gesprek, dan vluchtig als water,
ijler dan lucht. Ik fantaseer je voor later, maar deert
het nog nu je er niet langer aanwezig bent – nu
de tijd tijdelijk stil is blijven staan –
Dat ze mij leest, maar niet verstaat als was
ik een vondeling in plaats van haar eigen kind,
ondanks sprekend het gezicht van mijn zuster.
Dezelfde letters scherper uitgesproken,
dezelfde woorden maar in haar eigenzinnige
taal, met gewapende betekenissen en ik
wanhopig zoek naar haar armen en haar
troostende zinnen die mij vertellen dat het
niet erg is dat we elkaar soms misverstaan.
net is zij bekomen van het
bevallen van haar derde kind
terwijl het zwart begin
van oorlog en geweld
haar leven heeft verduisterd
toen hebben zij mijn moeder
haar ferme taal ontnomen
zij
alle vrouwen in de buurt
uit nu nog hele huizen
mede vrouwen die
haar kennen en waarderen
zij roepen
zwijg nu stil
wij weten wel dat jij niet wil
dat deze waanzin oorlog woedt
dat jij die meest misdadige tiran
al lang hebt dood gewenst
sluit nu je lippen
anders zitten wij met jouw
drie kinderen hier opgescheept
wij willen niet dat deze drie
hun moeder moeten missen
zo leggen zij uit liefde
haar het zwijgen op
zij schenken mij opnieuw
mijn leven mijn verhaal
voor mij geen eigen kind
spreken wil ik kunnen
in zelf gekozen ferme taal
ik zwijg teveel
misschien dacht ik ooit
dat mijn woorden verstaan werden
mijn smeekbeden gehoord
mijn hoofd tot in het oneindige
de taal van de toekomst kon leren
misschien dacht ik dat ooit, mijn kind
voordat ik begreep dat jouw taal
een andere taal is met dezelfde woorden
het is niet erg zolang liefde en tederheid
in betekenis blijven zoals ze waren
dan doet het er niet toe wat ik ooit dacht
waar is
wat ik te horen heb
hoe luister ik
naar het geluid
van mijn ziel
geluidsvervuiling afgelegd
op weg gegaan naar stilte
om mijn grondtoon te vinden
optimale afstand bereikt
een plaats voor mijn voeten
aarding en draagkracht
voor de stem
van mijn non-verbale lichaam
de frequentie
van mijn expressie
brengt mijn wezen
in trilling
en via de tussenstof
van de ruimte
om ons heen
bereikt het jouw lichaam
dat de trilling opvangt
en resoneert
waar is
wat ik te zeggen heb
hoe luister ik
naar de grondtoon
van jouw ziel
Als
mijn vader
zijn
vader niet kent
zijn
naam niet weet
Ben
ik dochter van
een
ontwortelde familie
Nu
wortelt mijn boom
in
mijn gekozen naam
Zonder vader
had
moeder mij
het
is echt zo
niet
gebaard
in
mijn keel
zit
zijn stem
en
de stem
van
zijn vader
basso
continuo
als
mijn moeder
liefje
schreeuwde
bedoelde
ze
het
tegenovergestelde
en
daarom
zoek
ik taal
die
klopt en
in
spiegels altijd
het
juiste woord
net
als zij houdt ze ervan zijden ondergoed te dragen
te
dwalen in een zomernacht
en
met blote voeten door het gras te lopen
ze
hebben elkaar nooit ontmoet
herkennen
zich niet
in
de glans van de tijd die zo spiegelt
dat
ze er niet doorheen kunnen kijken
toch
kunnen er overeenkomsten worden waargenomen
ze
zijn niet bang om recht in de lens te kijken
ze
weten hoe ze in het licht moeten staan
spreek
ik hun taal?
begrijp
ik ze?
ik
dacht dat ik zag dat mijn ogen anders stonden vanochtend
ik
keek in mezelf alsof ik mijn moeder zag en daarachter mijn kleinkind ontwaarde
Zou
het kunnen zijn dat
taal
leeft, het leven is
zoals
taal ons omvat
even
onzichtbaar is
als
het bestaan
onbesproken
of ongehoord
omringt
en dringt door
het
is ons bezit
is
in ons met ongekende weerga
opgeslagen
en verbonden
samengeweven
in ons DNA,
is
taal leven.
Achter mij staan
zeven vrouwen
draag ik mee
historie
vertrouwen
rouwen
met patronen doorkneed
niet vergee
t
het familiegeweten
lief & leed