Stichting Haarlemse Dichtlijn bevordert de belangstelling voor poëzie in Haarlem en omstreken en biedt dichters een podium.
Stichting Haarlemse Dichtlijn bevordert de belangstelling voor poëzie in Haarlem en omstreken en biedt dichters een podium.
Op de tweede dinsdag van de maand organiseren we een poëziepodium in Het Verhalenhuis in Haarlem Noord, Van Egmondstraat 7, makkelijk te bereiken vanaf het station met buslijn 3 (10 minuten), 5e halte vanaf het station: Spaarnhovenstraat. Inloop vanaf 19.30 uur, programma van 20.00 tot 22.00 uur. De toegang is gratis maar je moet wel bij Het Verhalenhuis een ticket 'kopen' voor 0 euro om binnen te mogen komen.
Meedoen op het podium van de Haarlemse Dichtlijn, dat kan iedereen. Wie poëzie schrijft en dat wil delen met publiek, is welkom. De Haarlemse Dichtlijn selecteert niet en laat de waardering aan de luisteraar over. Per keer mag je drie gedichten voordragen (maximaal 5 minuten). De grote variatie zorgt ervoor dat elk podium naar meer smaakt! Meld je aan via de mail: podia@haarlemsedichtlijn.nl
Elke avond kunnen we plusminus tien dichters programmeren. Ben je vaker geweest en zijn er veel aanmeldingen, dan geven wij voorrang aan nieuwe mensen. Wachtlijsten hanteren we niet, dus voor een volgende keer moet je je opnieuw aanmelden!
In oktober komt liedjesschrijver, zanger en trompettist Frank Robbers de dichtkunst muzikaal omlijsten. In 2021 kwam zijn album 'Dichterbij' uit met gezongen gedichten. "De verwondering die voelbaar is in de gedichten klinkt door in de muziek. Met Franks klassieke harmonisatie en lyriek in combinatie met zijn jazzy trompetspel ademt dit album zijn unieke persoonlijke sfeer." -we zijn benieuwd!
Gedichtencarrouseldichter is Conny Veenings-Molenaar. Deze maand komt haar debuutbundel uit: Aalscholver in het Onland. Voor de carrousel krijgen jullie van haar het gedicht 'Dakkoffer':
Ook hoog op het dak
Heb ik bagage
Lichte spullen
Ze drukken
Niet zo zwaar
Stel je voor
Warme lucht stijgt op
Ontelbare druppeltjes
Condenseren in de dakkoffer
Tot wolk
Twee dragers zijn genoeg
Anneruth Wibaut is de presentator van dienst. Wil je deelnemen als dichter, mail dan met haar via podia@haarlemsedichtlijn.nl.
De poëziecarrousel is het programmaonderdeel direct na de pauze waaraan jij mee mag doen met een poëtische reactie op het gedicht van dienst.
Laat jij je inspireren? Mail je inzending dan naar website@haarlemsedichtlijn.nl voor plaatsing op deze pagina en kom je gedicht 'live' voordragen voor onze gast.
September
Dit is de oogst van september...
Eeuwige sneeuw
Als ik al ooit een bestemming had
een plek waar ik thuis kan komen
dan is het hier in dit dal, waar
de Lonza voor altijd zal stromen
De tijd voor eeuwen stilgezet
leven verbonden met de natuur
de houten huizen als een silhouet
tegen zon, sneeuw en vuur
Hier rust ik als de stad te groot is
het denken mij teveel is
mijn lief mij kwijt is
Ik kijk naar de witte toppen
om mij heen
wordt het rustig
Zonnetje
de zon zet klauw voor wat
gepriemde stralen
maar donker zwerk verdicht en
geeft geen krimp
het licht verschraalt, wat voelt
als zichtbaar falen
een laf restant van steeds meer
wijkend glimp
en grijs met zwart in duizenden
nuancen
voor het gretig dichtersoog
begerenswaard
in bonte vormen drijven, jagen,
dansen
een pas de deux in wervelende
vaart
en ik sta stil, zie hoog en kan
niet kiezen
warm zonlicht of het koel
grijszwart
de keus voor een is ander te
verliezen
hernieuwde hoop geeft weemoed
nieuwe start
ik wend mij af, gedaan met
analyse
ik kies voor beide: het harde en
het hart
oog van god
wijzen de bordjes
omhoog kronkelt het pad
onze benen vergeten
dat klimmen zwaar is
wij lopen de mensen voorbij
kijken vanaf het zadel
neer op de dalkom
op een deuk na rond
het ijsmeer een spiegel
zien wij blauw wolken wit
staan oog in oog met god
Geen berg
Doet tijd vertragen
Aandacht verslappen
Dromen verjagen
Neem richting en afstand
Volg kaart en kompas
De vuurtoren wijst
De veilige haven
Satellietnavigatie gaat sneller
Laat vergeten
Te reizen
Om thuis te komen
Lonza of adem naar je buik
Zwitserse zijrivier van de Rhône
stroomt naar de Middellandse Zee
verbindt een bergtop met water
En daar zit je dan, uitgeblust,
diep
in je hoofd, lekker te
relativeren
bedenkt hoe het jou is overkomen
Kijk, je adem zakt al naar je
buik
dus je gaat het voelen, hoe je
het
echt niet altijd wist. Hoe
voelt dat?
Stop met blaffen!!
Alors
je gaat ergens heen waar het
doodstil is
of in elk geval stil genoeg om
gedichten te schrijven
over kraaien die langs de net
gemaaide akkers scharrelen
over kerkklokken in de verte als
je ’s ochtends in bed ligt
en ’s avonds het zachte
geknetter
door de draden aan de palen
de spoken op zolder
je hoofd —
als er
op een dag
een hond begint te blaffen
en niet meer ophoudt
hij jankt door de straten en
raast door je dagen
hij keft en kaffert en tettert
en tiert dit beest blaft en blaft en blaft
en blaft en blaft en blaft en blaft
en het enige wat er nog uit je
vingers komt zijn deze drie
woorden en je kalkt ze met zwarte
menie uit het schuurtje ziedend
op een oud laken en hangt het
aan het hek bij de weg
daar hangt het
net zo lang tot het vanzelf
poëzie wordt